Privézaak?

Het heeft, in onze samenleving, bijna de status van een
grondwettelijk artikel – het idee dat je publiek en privé gescheiden kunt/moet
houden.
Deze manier van denken steekt de kop weer op in de seksrel
van Nijmegen.
Meestal probeer ik wat genuanceerd te zijn op dit weblog (ik realiseer me dat niet iedereen dat vindt…;-).
Maar nu even niet.
Want iemand die beweert dat wie je in je privé-leven bent en
wie je in een openbare functie bent gescheiden kan blijven is of:

1. Een leugenaar
2. Hypocriet
3. Dom

Hoe je handelt (wat je zegt en doet) is geworteld in hoe je
naar het leven kijkt en wat voor jou het belangrijkst is. Je levensbeschouwing.
Wat het leven betekent, wat de waarde ervan is en hoe het geleefd moet worden.
Je referentiekaders.

Iemand die zijn privé-leven en publieke leven gescheiden
wilt houden zegt in feite: mijn levensbeschouwing oefent geen invloed uit op hoe
ik handel.

Als iemand dit bewust beweert om inconsequent gedrag (thuis of op
het werk) te verklaren, dan is hij een leugenaar (“als mens" – in het openbaar,
impliceert hij – "ben ik te vertrouwen” terwijl hij en zijn vrouw anders weten).

Het kan zijn dat de persoon dit oprecht meent. In dat geval
is zij hypocriet. Zij heeft ideeën over de zin van het leven en wat belangrijk
is, bepaalde normen en waarden, maar op een gegeven moment (of thuis of op het
werk) worden die uitgeschakeld om een bepaald doel te bereiken (op het werk vind ik het een belangrijke norm om
beleefd te zijn; thuis hoeft dat niet).

Een derde mogelijkheid is dat de persoon gewoon niet in
staat is om dieper na te denken dan wat praktisch is. Hij doet wat werkt, meer
niet. Zijn denkvermogen reikt niet verder dan dat van een dier dat op basis van
instinct (geen levensbeschouwing) overleeft.

Laten we dit soort denken niet serieus nemen.
Die fiets heeft twee lekke banden en moet in de kelder blijven.

(P.S. ten behoeve van de eerlijkheid: deze blogpost is deels ontleend aan deze.)