Zondag jl lieten Ben en Ramona, mijn zoon en zijn vriendin,
zich dopen.
Mijn zoon was als baby gedoopt in het eerste dorpje in
Nigeria waar we woonden. Ik herinner me absoluut niets meer van die doopdienst. Ramona
is nooit gedoopt.Voor hun was het een stap om te laten zien dat ze als
volwassenen de keus om Jezus te volgen wilden maken. Ik denk dat het heel veel voor hen betekende, en wij zijn
blij met en trots op ze dat ze dit gedaan hebben.
Het was een fijne dienst, daar zo aan de kant van het
IJsselmeer.
Een paar mensen hebben Ben gevraagd wat wij, zijn ouders,
hiervan vinden.
Wij zijn ook gevraagd.
Ik weet inmiddels dat, voor sommige christenen en kerken, de
doop erg gevoelig ligt.
Er zijn nog kerken die geloven dat, wanneer je je over laat
dopen, je je metterdaad ontrekt aan de kerk waar je (doop)lid van bent.
Ik begrijp de gevoeligheid hierover wel.
Aan de andere kant helemaal niet.
Het is vrij makkelijk aantoonbaar dat de gevoeligheid
hierover eerder in historische en culturele factoren ligt dan in bijbelse
gegevens. De geschiedenis van de kerk in Europa en de bijzondere situatie van
de kerk in Nederland verklaren die emotionele lading voldoende.
Voor mij is één van de meest duidelijke gegevens hierover in
de bijbel de “kerkstrijd” van Handelingen 15. De Joodse christenen hadden moeite
met de heidenen die in grote aantallen Jezus gingen volgen. De strijd ging over
welke verplichting deze bekeerde heidenen “opgelegd” moeten krijgen.
Vergeet niet dat deze heidenen besneden noch gedoopt werden
voor hun bekering.
In de brief aan deze heidenen waarin antwoord gegeven wordt
op deze vraag, wordt de doop niet genoemd.
Als de doop zo belangrijk zou zijn, zou het genoemd worden. Iets
van: eet dat offervlees niet, eet ook geen bloed, blijf seksueel rein, en laat
je vooral dopen (ook je kinderen!), want daardoor laat je zien dat je, samen met de Joden die zich nu massaal laten dopen, volgeling van Jezus bent.
Dat zou passen in de aard van de strijd die woedde.
Niets daarvan.
De theologen zeggen dat dat zo vanzelfsprekend was dat het
niet nodig was.
Wij noemen dat een argument from silence.
Nooit een sterk argument.
Ik ben voor de kinderdoop.
Ik doop kinderen erg graag, maar niet in de eerste instantie
omdat ik zo weg ben van de leer over de kinderdoop. Eerlijk gezegd vind ik het een beetje gekunsteld en geforceerd.
Ik ben wel helemaal weg van Gods genade, wat never nooit gekunsteld is. In de kinderdoop
beelden we uit dat Gods genade zonder tegenprestatie uitgereikt wordt.
Daar wordt ik erg enthousiast over.
Ik begrijp de gevoeligheid wel.
Ik zou graag willen zien dat meer Nederlandse christenen het
onderscheid zouden leren maken tussen de emotionele en bijbelse factoren die
spelen rondom de doop.
En dat het niets anders dan toegejuicht wordt dat twee jonge
mensen deze stap nemen.
IJZER SCHERPT IJZER 
6 juni 2007 at 18:59
Thanks Dad!
It meant the world to me that you were there!
7 juni 2007 at 12:03
als je de doop ziet, als een handtekening van God onder zijn beloften aan jou/(jouw kind)is het voor te stellen dat je er moeite mee hebt, als die handtekening nog een keer gevraagd wordt. net alsof de beloften van God, aan jou als baby gegeven, niet betrouwbaar zouden zijn.
7 juni 2007 at 23:08
Ik heb geen moeite met de doop door onderdompeling als bevestiging van de kinderdoop. Je kunt ‘ja’ zeggen bij de belijdenis als bevestiging van de doop, je kunt dit ook zichtbaar maken met water of met handoplegging.
Waar ik het niet mee eens kan zijn is dat je dit overdopen zou noemen. Net als Margriet vind ik dat een miskenning van de doop die je als kind hebt ontvangen. Alsof God het toen niet goed gedaan zou hebben en of het daarom toch nog maar een keertje over moet.
9 juni 2007 at 22:48
Het blijft moeilijk de Heer in zijn wijsheid te volgen. Terwijl wij Gods genade willen onderstrepen door iedere vorm van eigen inbreng in het heilsproces weg te wuiven, doet de Heer een beroep op ons. Een beroep om: Hem te volgen, ons te laten dopen, de Heilige Geest te ontvangen.
Wanneer mensen (als kind gedoopt of niet) het verlangen hebben die oproep bewust te beantwoorden, raken ze misschien wel de kern van de bedoeling van de Heer met die oproep.
Hij heeft niet alleen ons lichaam en onze geest gemaakt, maar ook onze psyche. Dat is waar ik zo enthousiast over ben: de Heer als psychologische God. Het zou mooi zijn wanneer we ook dat aspect van het heilsproces gaan begrijpen: de doop als ervaringsfeit. Daarmee worden we trouwens niet alleen zelf rijker, maar maken het ook voor anderen beter mogelijk die rijkdom te begrijpen. Het is bij de Heer immers (ook) altijd Liefde waar het om gaat. Die Liefde kent geen grenzen die in menselijke begrippen uitgedrukt kan worden. Daar is wijsheid bij nodig.
10 juni 2007 at 09:20
het spijt me, Jaap maar ik begrijp niet helemaal waar je heen wilt met je betoog, bedoel je echt, dat je laten het dopen het ultieme antwoord is op de oproep van God?
10 juni 2007 at 22:37
Ik bedoel dat wanneer God in Zijn woord mij oproept om me te laten dopen, het mij het beste antwoord lijkt, dit dan ook te doen. Wat ik ook bedoel is dat Hij deze oproep misschien wel bij uitstek in deze vorm doet om me een ervaringsfeit te schenken. Iets waarop ik door persoonlijke herinnering kan terug kijken.
11 juni 2007 at 10:21
en als je al gedoopt bent? is het misschien zo, dat jij de doop ziet als een gebaar van jou naar God toe, en ik de doop als een gebaar van God naar mij(nog voor ik mij daarvan bewust was, maar waaraan ik herinnerd wordt, iedere keer als er een baby wordt gedoopt)
25 juni 2007 at 15:39
God heeft het eerste woord. Altijd. Hij hield al van ons toen wij nog zondaren waren, staat er. Waarom dan zo lyrisch worden over de kinderdoop, die een onbevangen (en onbevooroordeeld) lezer niet makkelijk uit de bijbel kan aflezen? Prima, als ouders iets willen laten merken van hun dankbaarheid aan God, bijv. door hun kind in de kerk te brengen en te laten dopen of zegenen; iemand zei: ‘de kleine doop’. ‘De grote doop’ kun je dan ontvangen als je bewust tot geloof gekomen bent, zoals geschreven staat ‘Geloof en laat je dopen…’ Mijn ouders lieten al hun kinderen dopen, allen deden later belijdenis van hun geloof, enkele ervan kozen er later zelf voor ook nog gedoopt = ondergedompeld te worden, – waarom zouden ze niet ook zelf hierin een keus mogen maken ipv levenslang afhankelijk vd keus vd ouders? Jezus had de doop trouwens ook niet nodig, strikt genomen. Hij deed het uit gehoorzaamheid. Ik ook. Tot mijn stomme verbazing deed het me heel veel, dit teken: ik voelde mij ahw doodgaan toen ik kopje onder ging en voelde mij springlevend weer bóven komen…, ongelooflijk! Later werd ik zelfs boos om: dit prachtige teken heeft de traditie ons ontstolen! Wat verdrietig dat er vaak zo lelijk gedaan wordt over mensen die dit met heel hun hart willen laten gebeuren. Nogmaals: God blijft de allereerste! Altijd! Amazing grace!